GÖNÜL KARDEŞLİĞİ

Peygamber Efendimiz (sav) buyuruyor: “Müminler bir bedenin azaları gibidirler, bir yerde ağrı olsa diğer azalar da bunu hisseder.”

İnsanlık kardeşliğin, arkadaşlığın zirvesiyle Asr-ı Saadette “Ashab-ı Kiram”la tanıştı. Onlar, bütünleşip bir beden oldular kardeşlikleriyle. Onlar, muhacirler ve ensarlar ilmek ilmek, nakış nakış kardeşliği dokudular insanlığın özüne…

Dünya, saadet güneşi Peygamber Efendimiz (sav) ve her biri bir yıldız olan güzide ashabının yaşayıp ortaya koydukları dostlukla aydınlanmıştır… Onların açtığı kardeşlik yolu, Müslümanlara ışık tutan kılavuzlarından olmuştur.

Peygamber Efendimiz’den (sav) tevarüsle gelen tasavvuf yolu saliklerine “ihvan” denmiştir. Birbirlerine kardeşlik bağıyla bağlıdırlar onlar … İhvanlık anlayışını ashabdan almışlardır. Ve kardeşliklerini yaşanmışlığın üzerine bina etmişlerdir. Birlikte yaşamadan, bir şeyleri paylaşmadan kardeşlik tam manasıyla oluşmaz.

Günümüz Müslümanları kardeşliği kitaplardan öğrenmeye çalışıyor. “Aşk kâğıda yazılmıyor.” diyor şair. Aşk gönüllere yazılır ve oradan neş’et eder… Kardeşlik de gönüle yazılır ancak. En sağlam kardeşlik gönül kardeşliği “ihvan” kardeşliğidir… Teoride oluşan kardeşlikler yapaydır. En ufak darbede çatırdamaya ve bozulmaya mahkumdur.

Peygamber Efendimiz (sav) :”Birbirinizi sevmedikçe iman edemezsiniz, iman etmedikçe de cennete giremezsiniz.” buyuruyor. Kardeşliği, yarenliği Müslümanların muhabbetine bağlıyor…

Muhabbetle birbirine bakıp tebessüm eden Müslümanların sadakası oluyor bu. Günahları affediliyor, kirlerinden temizleniyor…

Nefsani arzuları için kaç kere “seni seviyorum” ifadesi kullanır insanlar… Gönül kardeşimiz, yarenimiz, ihvanımız olan dostlarımıza unuttuk “Seni Allah (cc) için seviyorum” demeyi… Bakışlarımız muhabbetsizleşti, gönüllerimiz katılaştı… Aramızdaki sevgi köprüleri yıkılmaya başladı… Muhabbet derelerinden gönlümüze sevgi akmıyor artık…

Ben gelmedim dava için,
Benim işim sevgi için
Dostun evi gönüllerdir,
Gönüller yapmaya geldim… diyor Yunus EMRE.

Biz ibadetimizle, tesbihimizle, ilmimizle vuslata ereceğimizi zannetmeye başladık. Çok gayretlendik belki, ama birbirimizi unuttuk… Birbirimizi sevmeyi unuttuk. Önemsiz görmeye başladık kardeşlerimizi… Oysa onlar Yüce Mevla’mızın ailesiydiler …

Biz aynı bedenin azalarıydık. Kimimiz göz, kimimiz el, kimimiz ayak, kimimiz kalptik. Göz kulağa küsmüş, el ayaktan kopuk, kalbi yalnız bırakmışız… Bir taraflarımız acıdığında, yaralandığında diğer taraflarımız duymuyor, hissetmiyor.. Müslümanların dertleri derdimiz olmaktan çıkmış artık…

Büyüklerimizin ifadesiyle bizler, birbirimize Allah’ın (cc) hediyeleriyiz. Hediyeleri gördüğümüzde bile bir heyecan kaplar içimizi… Birbirimizi Allah’ın (cc) hediyesi görmek ne büyük bir saadettir bizler için. Bugün biz hediyeleri beğenmez olduk. Kardeşlerimizde hep kusur aramaya başladık. Onlar bizim baş tacımızdı, velinimetimizdi.

Hz. Peygamber (sav) bir hadis-i şerifte şöyle buyuruyor: “Bir mü’minin diğer mü’min kardeşlerine karşı ilgisi, birbirini bağlayıp destekleyen bir binanın taşları gibidir.” Bu binanın harcı kardeşliktir, muhabbettir, fedakârlıktır… Sevgilerimizin yerini tartışmalar aldı artık. Sonu gelmeyen dini, siyasi tartışmalar…
İki müslümanın çekişmesi, Müslümanları “Kadir Gecesi”nin bilgisinden mahrum etmiştir. Günümüz çekişmeleri ve tartışmaları hangi nimetleri gönlümüzden alıyor acaba?

En acısı da Peygamber Efendimiz’i (sav) üzmek… Münakaşalarımızla O’nu (sav) incitmek… Salat ve selamımız O’na (sav) ulaştığı gibi, ümmetinin durumu da iletilir. Cenab-ı Hak (cc.) Peygamber Efendimiz’e (sav) bakıyor. O (sav) mutlu oldu mu, cemaliyle nimetlerini bahşediyor bizlere… O (sav) hüzünlüyse, sıkıntılıysa celaliyle muamele ediyor Cenab-ı Hak bizlere. O’nu incitmek ve üzmek en büyük korkumuz olmalı. O’nun bize duyacağı muhabbetin azalması en büyük felaketimizdir bizim.

O’nu özlemek, O’na muhabbet duymak, O’nun ümmetini sevmek imanımızdır. Bu bizim en büyük nimetimizdir.

Peygamber Efendimiz (sav) inşallah mahşerde bizlerle de övünür. Ve ashabına müjdelediği O’nu özleyen kardeşlerinden oluruz.