Hz. Ümmü Hakîm de emanı hatırlattı. Hz. İkrime şehadet getirip Müslüman oldu ve Peygamber Efendimiz’e (sav); “Vallahi sen hak ve gerçeğe, iyi ve güzele davet ediyorsun. Zaten sen peygamber olmadan da en iyimiz, en doğru sözlü ve en vefalı olanımızdın.” dedi. Gözyaşlarını tutamayan Hz. İkrime, Efendimiz’e (sav) başka söylemem gereken bir şey var mı? dedi. Efendimiz de (sav); “Allah’ı (cc) ve burada hazır bulunanları şahit tutarım ki, ben Müslümanım, muhâcirim, mücâhidim! de.” buyurdu. Hz. İkrime; “Allah (cc) ve buradakiler şahit olsun ki ben Müslümanım, muhâcirim, mücâhidim.” dedi.

Daha sonra Hz. İkrime “Ya Resûlallah! Sana karşı yaptığım bütün düşmanlıklar, şirkin yayılması için attığım bütün adımlar, sana karşı geldiğim bütün yerler, yüzüne karşı veya arkandan söylediğim bütün sözlerden dolayı benim için Allah’tan af diler misin?” dedi. Kâinat Güneşi Efendimiz (sav) onun adına Allah’tan (cc) mağfiret diledi. Hz. İkrime sevincini şu sözlerle dile getirdi; “Ya Resûlallah! Allah’ın kullarını Allah yolundan çevirmek için harcadığımın iki katını Allah yolunda harcamaktan ve Allah yolundan çevirmek için yaptığım savaşların iki katını Allah yolunda yapmaktan geri durmayacağım.”

Cahiliye döneminde put ticareti yapanların başında gelen Hz. İkrime, Müslüman olduktan sonra Mekke’de birisinin evinde bir put olduğunu duyarsa hemen gidip onu kırardı. Hz. Ümmü Ümare ve eşi yeni bir hayata başlamışlardı. Bu yeni hayatlarına muhabbet, hürmet ve hizmet hâkimdi. İmanın verdiği huzur ve neşe içerisinde günlerini geçiriyor, İslâm’ı yaşamak ve yaymak için gayret ediyorlardı. Hz. İkrime artık gündüz yiğit, gece âbid olarak Peygamber Efendimiz’in (sav) yanından hiç ayrılmıyordu. O artık İslâm düşmanı İkrime değil, İslâm aşığı Hazreti İkrime idi.

Hz. İkrime tam bir Kur’ân sevdalısı olmuştu. Kur’ân’a öylesine sarılmıştı ki; “Bu benim kitabım! Bu Rabbim’in gönderdiği kitap!” diye elinden ve dilinden hiçbir zaman eksik etmedi. Sabah akşam gözyaşları içerisinde okuyup, mânâsını derin derin düşünürdü. O artık Kur’ân’la dost oldu. Bir gün Hz. Ümmü Hakîm yanına geldi ve: “Senin gibi ağlayarak Kur’ân okuyan görmedim.” dedi. O da: “Korkuyorum Ümmü Hakîm, korkuyorum! Müşrikken yaptıklarım aklıma geliyor sürekli!” dedi. Hz. Ümmü Hakîm sevgili eşini teselli etmek için İslâm’a girdiği günde Resûlullah Efendimiz’in (sav); “Ya Rabbi! İkrime’yi affet! Yaptıkları bütün kötülükleri mağfiret et!” diye dua ettiğini hatırlattı.

Hz. Ümmü Hakîm cesaret ve şecaat sahibi bir hanımdı. Hz. Ebû Bekir devrinde Bizanslılarla yapılan Yermük Savaşı’na kocası Hz. İkrime ve oğlu Amr ile birlikte katıldı. Sevgili oğlu ve kocası bu savaşta öylesine kahramanlıklar gösterdi ki komutan Hz. Halid İbni Velid, Hz. İkrime’ye engel olmak istedi. Hz. İkrime ise kaçırdığı fırsatları telâfi etmek niyetindeydi; “Beni bırak Halid! Önce yaptıklarımı ödeyeyim.” dedi. Var gücüyle savaş meydanına atıldı. Bu savaşta öyle hadiseler yaşanıyor ki gözyaşlarımızı tutamıyoruz. Hz. Huzeyfe şöyle anlatıyor:

“Yermük Muharebesi’nde idim. Çarpışmanın şiddeti geçmiş, ok ve mızrak darbeleri ile yaralanan Müslümanlar, düştükleri sıcak kumların üzerinde can vermeye başlamışlardı. Bu arada ben de, güçlükle kendimi toparlayarak, amcamın oğlunu aramaya başladım. Son anlarını yaşayan yaralıların arasında biraz dolaştıktan sonra, nihayet aradığımı buldum. Bir kan seli içinde yatan amcamın oğlu, göz işaretiyle bile zor konuşabiliyordu. Daha evvel hazırladığım su kırbasını göstererek dedim ki; ‘Su istiyor musun?’ Belli ki istiyordu. Çünkü dudakları hararetten âdeta kavrulmuştu. Ben kırbanın ağzını açtım, suyu kendisine doğru uzatırken, biraz ötede yaralıların arasında Hz. İkrime’nin sesi duyuldu; ‘Su! Su! Ne olur, bir tek damla olsun, su!’ Amcamın oğlu Hâris, bu feryadı duyar duymaz, göz ve kaş işaretleriyle suyu hemen Hz. İkrime’ye götürmemi istedi. Kızgın kumların üzerinde yatan şehitlerin aralarından koşa koşa, Hz. İkrime’ye yetiştim ve hemen kırbamı kendisine uzattım. İkrime Hazretleri elini kırbaya uzatırken, Hz. Ayyaş’ın iniltisi duyuldu; ‘Ne olur bir damla su verin! Allah rızası için bir damla su!’ Bu feryadı duyan Hz. İkrime, elini hemen geri çekerek suyu Hz. Ayyaş’a götürmemi işaret etti. Suyu o da içmedi. Ben kırbayı alarak şehitlerin arasından dolaşa dolaşa, Hz. Ayyaş’a yetiştiğim zaman, son nefesini ‘Kelime-i Şehâdet’ getirerek tamamladı. Derhal geri döndüm, koşarak Hz. İkrime’nin yanına geldim. Kırbayı uzatırken bir de ne göreyim? Onun da şehit olduğunu müşâhede ettim. Bari dedim, amcamın oğlu Hz. Hâris’e yetiştireyim. Koşa koşa ona geldim, ne çare ki, o da ateş gibi kumların üzerinde kavrula kavrula ruhunu teslim eylemişti. Hayatımda birçok hâdise ile karşılaştım. Fakat hiçbiri beni bu kadar duygulandırmadı. Aralarında akrabalık gibi bir bağ bulunmadığı halde, bunların birbirine karşı bu derece fedakâr ve şefkatli halleri gıpta ile baktığım en büyük iman kuvveti tezahürü olarak hâfızama âdeta nakşoldu!”

Hz. Ümmü Hakîm, Yermük’te hem şehid hanımı hem de şehid anası oldu. Hz. İkrime’nin şehadeti üzerine dul kalan annemiz iddet süresi dolunca ashabdan Hz. Halid Bin Said ile nişanlandı. Yermük Savaşı’ndan sonra Bizanslılar, Ecnadin’de toplanmışlardı. Ecnadin vakası ortaya çıktığında Hz. Halid, yeni nikahladığı Hz. Ümmü Hakîm’i beraberinde götürmüştür. Düğün yemeği hazırlanıp yenildikten hemen sonra, düşman askerlerinin baş göstermesiyle muharebeye başlanır ve Hz. Halid şehit düşer. Bir günlük gelin Hz. Ümmü Hakîm’in, o gün zifafa girdiği çadırın direğini söküp alarak, yedi düşman askeri öldürdüğü rivayet edilir. Annemizin nerede ve ne zaman vefat ettiğine dair kesin olarak herhangi bir bilgi kaynaklarda zikredilmemektedir.

Cenâbı Hak (cc) onlardan razı olsun. Bizleri de şefaatlerine nail eylesin. (Âmin)

Kaynaklar
M. Yusuf Kandehlevi, Hayatü’üs Sahabe 1. Cilt, Merve Yayınları, İstanbul
Hilal Kara, Abdullah Kara, Hanım Sahabeler Ansiklopedisi, Nesil Yayınları, 2008
Mehmed Emre, Büyük İslâm Kadınları ve Hanım Sahabeler, Çelik Yayınevi, İstanbul
Serpil Özcan, Hz. Havva’dan Hz. Zeyneb’e Kadınların İzinde, Server İletişim, 2009

GÜLZÂR-I HÂCEGÂN DERGİSİ'NİN 2013 NİSAN SAYISINDA YAYINLANMIŞTIR