Âli abâdır aslımız,
Şehid Hüseyin neslimiz,
Ru’yet olmuş kastımız,
Gelin dostlar siz de gelin...
Her yolculuğun bir anlamı vardır. Ve yolculuklar niyetlerle anlam kazanır. İnsana çok zor gelir yolcu olmak. O hep kalıcı olmanın, hep sahip olmanın derdindedir.
Yolculuklar insana yokluk duygusunu hatırlatır. Sahibi olduğunu zannettiğin şeyler yanında olmaz artık. Aileni bırakıp çıkmışsın yola; evin, işin, arkadaşların hepsi geride kalmıştır…
Yolculuk insanı yalnızlaştırmaktadır. Bundaki asıl gaye gönlündeki yalnızlıktır. Peygamber efendimiz (Sallallâhu aleyhi ve sellem): “Bu dünyada ya bir yolcu, ya bir misafir, ya da bir ölü gibi ol.” buyuruyor. Sen hangisi olmaya niyetlisin? Yolculukla başlayabilirsin.
İnsanın bu dünyada yolculuğu bitmez. Bir seyir her daim devam etmektedir. Nereden başlayıp nereye gider bu yolculuk…
Gecenin zifiri karanlığından sabahın nurlu aydınlığına giden bir yoldur seninki…
Bilirsin ki bütün karanlıklar senin yanında, bütün aydınlıklar O’nun yanındadır. Bu nurlu aydınlık yolunda dışındaki kalabalık ve gürültülerin gönlünü etkilemesine izin vermemeye çalışırsın.
Gözünü kapatıp kendinle baş başa kalırsın.
Güneşin karanlık dünyayı aydınlatışını görürsün. Kızıllığıyla yavaş yavaş gökyüzüne yükselmektedir. Güneşin senin içine de doğduğunu hissedersin.
Bütün kavuşmaların son anları uzadıkça uzar… Bazen bitmez sanırsın. O’na giderken gönlüne bakarsın. Seni ona götüren şeyi ararsın. Ve gönlünde sevgiden başka bir şey bulamazsın.
Vuslata erdiğinde asıl yaşanacakların yeni başladığını görürsün. İnsanın varış zannettiği şey başlangıcıdır aslında. İnsan bir sevgi ürünüdür. İnsanın yaratılışı sevgiyle olmuştur. Allah-u Teâlâ gizli bir hazine idi, bilinmek istedi. Sevdi ve insanı yarattı. Bütün yolların en güzeli olan “rah-ı aşk” ı (aşk yolu) başlamıştır insanın. İnsan “Elestü birabbîkum” sesinin yankısını aramıştır gönlünde. İnsan bu aşk yolculuğunda hep kavuşmanın özlemini çekmiştir. Sevginin kavuşmaktan öte birlikte yaşamak olduğunu anlarsın. Ve O’nunla yaşanılan her anın farklı güzelliklerini görürsün.
Seni Ensar sevgisi ve sıcaklığıyla karşılayan kardeşlerini tanırsın. Onlarla İslam kardeşliğinin güzelliklerini yaşarsın. Ve onlardan ayrılırken gözlerinde sevginin hüznünü görürsün.
Ayrılık ve kavuşma aşk yolunun kıvrımlarıdır. Birlikteyken gönlünün bu yakınlığa dayanamayacağını hissedersin. Fakat yine de gönlünün O’nun sevgisiyle dolu olmasını niyaz edersin.
Bülbülün gülü bekleyişi gibi sen de onu beklersin sabahları… Bülbül seni görseydi kıskanırdı belki. Çünkü sen yârine kavuşursun.
Bütün güzelliklerin onunla anlam kazanıp güzelleştiğini görürsün. Bütün manzaralar onsuz sönük, cansız, kuru bir hal alır. Sana hayat veren şeyin “rah-ı aşk” olduğunu anlarsın.
Bütün peygamberler insana bu aşk yolunu açmışlardır. Hz. Âdem’in yeryüzüne inişi bir rah-ı aşktır. Hz. İbrahim’in ateşe gidişi, Hz. İsmail’in kurban oluşu, Hz. Yakub’un ağlayışı, Hz. Yusuf’un köle oluşu bir aşkın yaşanmasıdır. Hz. Musa’nın Tûra çıkışı, Hz. Zekeriyya’nın ağaç kavuğunda kesilişi, Hz. İsa’nın babasız dünyaya gelişi birer aşk yoludur insanlığa.
Peygamber Efendimizin (Sallallâhu aleyhi ve sellem) küçük yaşta ailesini kaybedişi, çok sevdiği memleketinden çıkıp hicret edişi, miracı hep “rah-ı aşk”tır bize.
Senin basit zannettiğin bu hayat, bu aşkı bulup yaşaman içindir.
Hz. Ebubekirler, Hz. Aliler, Ashab-ı Kiram, Şah-ı Nakşibendler, Abdulkadir Geylanîler, Mevlânâlar, Yunus Emreler, İmam Rabbaniler, Mevlânâ Halidler, Mevlânâ Hâce Yakûb-i Sâniler, bu “rah-ı aşk”ın yolcularıdır.
Rah-ı Aşk yolcuları, bütün insanlığı bu aşk yoluna davet etmektedir.
Aşk-ı muhabbet devrânımız,
Katar katar kervanımız,
Sohbet, zikir erkânımız,
Gelin dostlar siz de gelin...
Mevlânâ Hâce Yakûb-i Sâni (ksa)
GÜLZÂR-I HÂCEGÂN DERGİSİ'NİN 2008 AĞUSTOS SAYISINDA YAYINLANMIŞTIR
