ANNE BABA OLARAK ÇOCUKLARIMIZI DİNLEMELİYİZ

Anne babaların çocuklarına karşı yerine getirmeleri gereken en önemli ebeveynlik görevlerinden birisi de onları dinlemektir. Anne-babalar, çocukların yaşı ne olursa olsun birey olarak onları dinlemelidir. İletişim kopukluğu, istenmeyen davranışların en önemli kaynağıdır. Her yaş döneminde tüm koşullar içerisinde çocuklarımızı teker teker karşımıza alıp mutlaka onları konuşturmalıyız. Onlarla sohbet ortamı oluşturarak kendilerini ifade etme imkanı vermeliyiz. Unutmayalım ki Çocuklarımızı bizler dinlemezsek; onlar kendilerini dinleyecek birilerini mutlaka bulur. Ama bu kişiler toplum için ve çocuklarımız için ne kadar yararlıdır, onu bilemeyiz. Köşe başlarındaki sokak çocuklarının en çok güvendiği kişiler kendilerini can kulağıyla dinleyen diğer sokak çocuklarıdır. Çocuklarımızı başkaları dinlemeden önce en çok güvenmek istedikleri anne babaları dinlemelidir. Çocuğumuz ilk anne babasına güvenmek ister bu nedenle içinde bulunduğu yaş döneminin olgunluğuyla anne babasına sürekli sorar ve aldığı cevapları yorumlar. Bu cevaplar şimdi ve ileride karşılaşacağı problemleri çözme yönteminin de temelini oluşturur

Anne ve babalar çocuklarını öncelikle bir ''birey'' olarak dinlemeleri gerekir. Ancak onları dinlerken savcı gibi bir rol üstlenerek sürekli sorgulayarak değil, onları anlamaya çalışarak dinlemelidirler. Ebeveynlerin en çok düştüğü hata buradadır. Testi kırıldıktan sonra, kaybedilen şeylerin hesabını sormak için konuşurlar çocuklarıyla. Halbuki kırılan testiden önce testinin nasıl taşınacağını anlatmak, öğretmek anne babanın temel sorumluluklarındandır

Çocuk eğitiminde iki temel unsurdan biri sevgi diğeri de disiplindir. Çocuk doğru bir disiplin uygulamasının içerisinde kendi kişiliğinin sınırlarını, sosyal sınırları ve sosyalleşme süreci içinde de bazı değer yargılarını öğrenir. Bütün bunlar çocuğa hayat becerileri kazandırır ve bu öğrenme sürecinde anne baba onun rol modelidir. Anne babanın tutarsız davranışları, iyi bir gözlemci olan çocukların dikkatinden kaçmaz. Anlatılanlardan ziyade gördüklerini uygulayan çocuk anne babanın davranışlarını model alır. Çocuk gözlemcidir; önce izler, sonra davranır. Anlatılanları değil yaşadıklarını öğrenir. Çocuğun gelişen ruhunu iyi etkilemek anne babanın elindedir, anne baba bir heykeltıraş gibi çocuğun kişiliği oluşturur. Ortaya çıkacak eserin iyi mi, kötü mü olacağını anne babanın tutumları belirler. Diğer bir ifadeyle ürünün yetişmesi, mahsulün iyi olması ekilen tohumun içinde yetiştiği toprağa, bulunduğu çevre koşullarına bağlıdır. Bu demektir ki anne-babanın tutumu, kişilik yapıları, ilişki kuruş tarzları çocuğun da nasıl bir insan olacağını belirler...

Toplumumuzda karşılaştığımız en büyük problemlerden biri aile içi iletişimsizliktir. Birçok problem başarılı bir iletişimle çözülebilecekken birbirini anlayamama yüzünden sorunlar çözümsüz hale gelir. Çocuklarımızla daha iyi iletişim kurabilmek için onları bilinçlice dinlemeliyiz. Bunun için de:

Çocuğumuzu dinlerken bütün dikkatimizi ona yöneltmeliyiz. Konuşurken ona dönük olmalı göz temasıyla, mimiklerimizle adeta ona kendimizi odaklamalıyız. Konuşurken ona tepeden bakarak değil, ona doğru eğilerek aramızda büyük uçurumlar olmadığını beden dilimizle ifade etmeliyiz. Etkin dinleme yollarından birisi de anladığımız yada anlayamadığımız konularla ilgili karşımızdakine soru sorarak iletişim ortamını akıcı hale getirmektir.

Bilinçli bir anne baba, çocuklarının gün içinde yaşadığı sıkıntıları, can kulağıyla dinlemekten hiçbir zaman vazgeçmemelidir. İyi dinlemek pratik olmayı, empatiyi ve diğer kişi adına gerçekten saygı duymayı gerektiren bir beceridir. Unutmayalım ki iyi bir dinleyici anne baba olmak için öncelikle çocuğumuzun sözünü tamamlamasını sağlamalıyız, o konuşmasını tamamladıktan sonra konuşma sırası bize geldiğinde anlatmak istediğimiz şeyi çocuk için karmaşık hale getirmeden karşılıklı saygı, sevgi, takdir ve teşvik eder mahiyette konuşmalıyız

Son olarak Çocuklarımızın beğenmediğimiz, hoşumuza gitmeyen yönleri kadar, beğendiğimiz takdir ettiğiniz taraflarını da öne çıkartmalıyız, bunlarla çocuklarımızı överek kendilerine güvendiğimizi, inandığımızı, onları takdir ettiğimizi hem aile içinde hem de gelen misafirlerin yanında zaman zaman dillendirmeliyiz ki çocuklarımız bizim onlar için hissettiklerimizi bilsinler, bize güven duysunlar. Ayrıca Çocuklarımız arasında asla ayırım yaparak onları yersiz kıskançlıklara itmemeliyiz. İnsanın en büyük gıdası olan sevgiyi çocuklarımızdan esirgememeliyiz.