GÖNÜL HUZURU ARZULAR

Her dideden gören o her yüzden görünen o
Ey göz anı görmesen de görür seni sevdiğin
Sanma ansız bir dem var her demdir o sana yâr
Sen yâr olmasan dahi yârdır sana sevdiğin
Darendeli Hulûsi Efendi (ks)

Beyazıd-ı Bestami Hazretleri (ks) hac vazifesini yerine getirmektedir. Hac esnasında nefsinin telkiniyle varlık duygusu gelir. Yaptığı ibadetler gözünde büyür. Bu düşüncesinden rahatsız olur. Gider bir fırıncıya kendini tanıtır ve ondan bütün ibadetlerinin ve iyiliklerinin sevabı karşılığında bir ekmek ister. O, zamanın meşhur sûfilerindendir. Fırıncı onu tanır, biraz da hayretle isteğini yerine getirir. Beyazıd-i Bestami Hazretleri (ks) o ekmeği alır, gider bir deveye yedirir,

-Ya Rabbi, şükür seninle baş başa kalabildim. Aradaki bütün engelleri o deve yedi, buyurur. Bir şeyim yok artık elhamdülillah, seninle baş başa kalabildim.

İbadetlerin ve iyiliklerin Allah’la (cc) aranda perde oluyorsa onlardan da vazgeçmelisin. “Şükrün aslı Allah’ı (cc) bilmektir, nimeti verenle birlikte olmaktır.” buyuruyor Hâce Hazretleri (ks).

Yâd-Daşt: Hâcegân yolunun sekizinci esası... Her an ve mekânda Allah’tan (cc) haberli olma hali. Huzur hali, huzurda olduğunu bilme hali...

Hâcegân yolunun sekiz esası, insanı Yüce Mevla’sıyla buluşturacak anlayışın ve halin olgunlaşmasını sağlar.

İnsana nimetler verilmiştir. Her insan kendisine verilen bu hazinenin değerini bilip, o hazineyi açığa çıkarmalıdır. İşlenilmeyen, gerekli düzenlemeler ve bakımlar yapılmayan araziler verimli olsa da onlardan faydalanılmaz.

İman bir hazinedir gönülde. İşleyemezsen kullanamazsın... Seni Hakk’la buluşturacak anlayıştan uzaklaşırsın. Hâcegân yolunun esasları insanın hazinesini açığa çıkarır... Altın gibi, elmas gibi değerli madenlerin diğer taşlardan ayrılmasını ve değerinin bilinmesini sağlar.

Allah (cc) kulunu huzuruna kabul etmek ister. Yerilmiş, rahmet nazarıyla bakılmamış dünyaya ait şeylerle Cenabı Hakk’ın huzuruna çıkmaktan hayâ et... Sen olmasan dünyanın hiçbir kıymeti yok Allah’ın (cc) yanında. O (cc) seni isterken, senin sevgini isterken; sen O’ndan (cc) dünyalık bir şey istiyorsun. Gönlün dünya sevgisiyle dolu...

Günahınla, mahviyetinle gitsen seni kabul eder de; varlıkla, dünya sevgisiyle gidersen vuslata erişemezsin. Nice günahkâr, şaki tevbe edip evliya olmuşken, ilim ehli bazı insanlar ilmin varlığından geçip de huzur halini yakalayamamıştır... Şeytan kibrinden dolayı huzurdan kovulmuştur.

Huzur insanı mahviyete eriştirir. Hazreti Ömer (ra) ezan-ı Muhammedî’yi işitince bayılıp düşermiş. Bu halini soranlara “Namazda Allah’ın (cc) huzuruna çıktığımda halimi beğenmeyip hesap sorarsa, ne cevap veririm?” korkusundan bu hale geldiğini söylermiş. Namazda kimin huzurunda olduğumuzu iyi düşünmemiz lazım...

Hazreti Ali (ra) Efendimiz, sırtına saplanan oku namazda çıkarttırmışlar. Namazın zevkinden okun acısını hissetmemişler... Huzur hali... Allah’ın (cc) huzuruna çıkmak bize zevk vermiyorsa ve bizi heyecanlandırmıyorsa bu halimizden korkmak gerekir. Televizyon, bilgisayar, telefon başında hissettiğimiz zevki, ibadetlerimizde bulamıyorsak kaybettiğimiz şeyleri arayıp bulmamız gerekir.

Hafız-ı Kur’an bir genç, her gece kıldığı iki rekât teheccüd namazında Kur’an’ı hatmediyor. Büyüklerimizden biri ile karşılaşmışlar. Gönül ehli, Allah (cc) dostu olan o zat gence tesbih, zikir yapmasını tavsiye buyurunca genç, biraz da kendi amelini beğenerek teheccüdü hatimle kıldığını ve bundan büyük zikir olamayacağını söyler. O zat da,

-Bu gece Hazreti Ebubekir’i (ra) imam olarak düşün ve namazını öyle kıl. Bakalım ne kadar Kur’an okuyacaksın, buyurur. Hafız genç gider, namazında söylenileni yapar, Hazreti Ebubekir’i gönlünde imam kabul edip namazını öyle kılar. Kalbi, Kur’an’ın üçte birini okumaya ancak dayanıyor ve gelen feyzden yanacak gibi oluyor. Gelip Allah (cc) dostuna haber veriyor. O zat da,

-Bu gece de Peygamber Efendimiz’i (sav) aynı şekilde düşünerek namaz kıl, buyurmuş.

Hafız denileni yapar, bu sefer Peygamber Efendimiz’i (sav) düşünerek namaz kılar.

Öyle bir nur, öyle bir aşk, öyle bir muhabbet kaplar ki onu, daha fazlasına dayanamaz. Kevser Suresi’ni ancak okuyabilir. O zat da,

-Bu gece de Cenabı Hakk’ın seni gördüğünü düşünerek, O’nun (cc) sana baktığını hissederek namaz kıl, buyurur.

Fatiha Sûresi’nden (İyya kena’budu) ayetini okurken kalbi dayanamayıp yanıyor. Ruhunu teslim ediyor.

Ashabı kiram efendilerimizden bazıları okunan Kur’anın haşyetinden ruhlarını teslim ederlermiş.

Huzurda olduğunu bilen (Yâd-Daşt) insanın bütün davranışları, düşünceleri, duyguları değişir. Huzurda olduğunu bilen insanlar dünyalık hiçbir şeyden korkmamışlardır. Bilirler ki her şey Allah’ın (cc) izniyledir. Onların korktukları, Allah’tan (cc) ve O’nun (cc) sevdiklerinden uzak kalmaktır.

Huzur yaşamın içinde öğrenilir. Ashab, Peygamber Efendimiz’in (sav) huzurunda eğitildi. Sevgiyi, teslimiyeti, fedakârlığı, kardeşliği vs. hep o huzurda öğrendiler. Çölün ortasında tüm zamanların en güzel ahlakını ortaya koydular.

Dostluk aynileşmektir... Dostun rengiyle boyanmaktır.

Cenabı Hak kendi ahlakını insanda görmek ister. Bunun için yaratmıştır onu. Halifesi yapmıştır. Kendi ahlakını öğretsin diye peygamberlerini göndermiştir. Peygamber Efendimiz (sav) “Ben güzel ahlakı tamamlamak için gönderildim.” buyuruyor. Bu ahlakı kazanan kişi Cenabı Hakk’ın (cc) yakınlığını elde etmeye başlamıştır. Huzurda olduğunun (Yâd-Daşt) bilinci onda oluşmaya başlamıştır.

Mekke’de sûfilere karşı zihniyette bir adam, Hâce Hazretleri’nin (kuddise sirruh) ihvanlarından birine sorar:

-Eyne Allah (cc) (Allah nerede)? Beklediği cevap; gönlümdedir veya arştadır.
Cevaben:

-Maas sadıkin (sadıklarla beraber), maaş şakirin (şükredenlerle beraber), maas sabirin (sabredenlerle beraber), maal muhsinin (muhsinlerle beraber). Bu beklemediği cevap karşısında çok şaşırır. Hâce Hazretleri’nin ihvanları, sohbetleriyle, zikirleriyle, anlayışlarıyla huzur halini yaşar ve bunu yansıtırlar.

Bütün cemadat, hayvanat Hakk’ın tesbihini yaparken, O’nun (cc) huzurunda vazifesini yaparken, insanı bundan alıkoyan nedir? Özündeki sırrı açığa çıkarırsan bütün yaratılmışların tesbihine sen de katılırsın... Huzurda olmanın şevki ve heyecanı bütün benliğini kaplar, dünyanın bütün sıkıntılarını unutursun.

Hz. İbrahim (as) gibi ateşe atılsan da şikâyet etmezsin. Hz. Eyyub (as) sabrıyla halinden razı olursun. Hz. Yusuf (as) misali kuyular, zindanlar nur olur sana. Mevlana gibi ölüm düğün gecesi, bayram gecesi olur. Ölmeden önce ölüp vuslata bu dünyada kavuşursun. Hâce Hazretleri; “Bizim işimiz; sizi, sizden kurtarmaktır.” buyuruyor. Kendinden kurtulursan huzura erişirsin. Peygamber Efendimiz (sav) “Benim öyle bir ânım var ki, ondan mukarreb meleklerin bile haberi yoktur.” buyuruyor.

Hz. Aişe annemiz naklediyor:
Bir gün Peygamber Efendimiz’in (sav) kapısını vurup içeri giriyor. Peygamber Efendimiz (sav) tefekkür halindedir. Soruyorlar:

-Sen kimsin?

-Ben Aişeyim. Peygamber Efendimiz (sav) farklı bir hal yaşamaktadır. Tekrar soruyor:

Aişe kim? Aişe annemiz şaşırmıştır. Cevap veriyor:

-Arkadaşınız Ebubekir’in kızı. Peygamber Efendimiz (sav) tekrar soruyor:

-Ebubekir kim? Aişe annemiz iyice şaşırmıştır. Cevap veriyor:

-Muhammed’in (sav) arkadaşı. Peygamber Efendimiz (sav) tekrar soruyor:

-Muhammed kim? Buyurunca Hz. Aişe annemiz farklılığı sezip dışarı çıkıyorlar.

Kamil müminler sözün bittiği yerde vuslatı ve fenayı yaşarlar. Sen de o kâmillerin izini takip edersen miraç yolculuğunda Peygamber Efendimiz’in (sav) açtığı “Kabe Kavseyn”e (iki yayın ucu mesafesindeki yakınlık) ulaşırsın. Hatta “Ev Edna” ifadesiyle daha da yakınlaşabilirsin.

Hâcegân eğitiminden geçersen Cenabı Hakk’a (cc) yakın olacağın yeri bilirsin. Bundan sonrası anlatılmaz yaşanılır. “Tasavvuf anlatılamayandır.” buyurmuş büyüklerimiz.

Rabbim bir an olsun bizi nefsimizle baş başa bırakma… Sevdiklerini bize sevdir, bizi de sevdiklerine sevdir.

Aşkın câmesinden bir kez nûş eden,
Bî-karar olup geçer serinden,
Ayrılsa bir lahza dost cemâlinden,
Sitemkâr olup o demde yanar felekler.
Hâce Hazretleri (ks)