DOST VE DÜŞMAN

“O gün takva sahipleri müstesna, dost olanlar birbirlerine düşmandır. Ey benim ayetlerime iman edip de Müslüman olan kullarım, bugün size hiçbir korku yoktur. Siz mahzun da olmayacaksınız.’’ (Zuhruf/67-68)

Dünya hayatında, Allah’a (cc) isyan etme yolunda birbirlerine dost olanlar, kötülük etrafında birleşenler, birbirlerini dalalete ve sapıklığa yöneltenler, kıyamet gününde birbirlerine düşman olacaklar, her biri diğerlerinden beri olduğunu söyleyecektir. Sapıklığın sorumluluğunu, isyan ve kötülüğün akıbetini birbirlerinin üzerine atarak birbirleriyle çekişen, lanetleşen düşmanlara döneceklerdir.

Evet, o gün dünyada arkadaşını, Allah Teâlâ’ya ibadet ve tattan alıkoyan, emir ve nehiylere uymaktan uzaklaştıran, Allah’ın (cc) sohbet ve zikrinin yapıldığı meclislere devam etmeyi engelleyen, masiyet ve gaflete sevk edenler birbirlerine düşman olurlar. Yani orada geçer akçe olan salih amellerde bulunmaya mani olan kötü dostlara uymuş olan kötü arkadaşlara düşman olacaktır. Birbirlerine “Sen benim helak olmama sebeb oldun.’’ diyerek buğz ve adavet göstereceklerdir.

Ancak Allah’tan (cc) korkanların arasındaki dostluk, bu hale gelmekten müstesnadır. Onların dostluğu kıyamette de devam edecektir. Zira onlar halkı; selamete, Allah’ı (cc) bilmeye ve bulmaya, ahlakı hamideye, aşk ve muhabbete davet ettiklerinden doğal olarak bu felaketlerden ve musibetlerden berîdirler.

Allah (Azze ve Celle) için olmayan ahbablık ve dostlukların kıyamet günü buğz ve düşmanlık nedeni olacağı gibi, Allah (cc) için olan ahbablık ve dostlukların da bağışlanma sebebi olacağı aşikârdır.

Ashab-ı Kiram; “Ya Resûlullah! Biz kimlerle konuşalım?’’ diye sual etmişler. Efendimiz (sav); ‘’O kimselerle konuşunuz ki; zikrederseniz o daha ziyade sizi zikre teşvik eder, emirleri terke ve günaha düşerseniz sizi men etmeye çalışır.’’ Bir başka hadis-i şerifte de “ Kişi dostunun dini üzerindedir. Bu bakımdan sizden herhangi biriniz kiminle dostluk yaptığını iyice düşünüp tetkik etsin.’’ buyrulmaktadır.

Böyle bir arkadaştan daha büyük bir arkadaş olmaz ve bunların yapacağı iyilikten daha büyük bir iyilikte yoktur. Bu şekilde ahbab ve ihvan olanlar, daima Mevla’nın sohbetinin yapıldığı meclislerde, zikir halkalarında karşılaşmak isterler. Birbirlerine bu noktada yardımcıdırlar.

Evliyâullahın sohbet meclisleri ve zikir halkaları, nefsin terbiye ve tezkiyesine, af ve mağfiret olunmaya en büyük vesiledir. ‘’Ey inananlar Allah’tan korkun ve O’na vesile arayın.’’ (Maide/35)

Muhabbet ve sohbet dini anlama ve yaşamada vazgeçilmez bir unsurdur, hayat kaynağıdır. Hayır, muhabbet ve sohbetin cemindedir. Marifetullah ancak sohbet ile elde edilir. Ashab-ı Kiramın büyüklüğü sohbetin önemine kâfi delildir. Nitekim Hz. Mevlana şöyle buyurmaktadır; “Allah (cc) adamları ile bir an sohbet, yüzyıl yapılan riyazattan daha hayırlıdır. Allah (cc) erlerine tabi olarak sohbetlerinde bulunmak insanı Allah’a (cc) layık ve vasıl eder.”

Allah Teâlâ’nın yeryüzünde zikir ehlini arayan melekleri vardır. Melekler zikir halkalarını kuşatır. Bilahare Allah’ın (cc) huzuruna giderek yeryüzünde gördüklerini arz ederler. Cenab-ı Hak; hasbelkader meclise gelenleri, o meclisteki zikir ehli hürmetine bağışlar. Hâce Hazretleri (ks) buyurdular; “Geçmiş ümmetlerin günde bir defa tevhid etmelerine müsaade edilmişti. İşledikleri her günah hanelerine karşılığı olan ceza verilmek üzere kaydedilirdi.Efendimiz’in (sav) ümmeti olarak bizler, bilakis zikr-i kesir ile memur edilmişiz. Birkaç suç hariç (Allah’a şirk koşmak, kendi canına kıymak, kasten başka bir cana kıymak) diğer bütün günahlardan pişman olur ve samimi tevbe edersek affedileceğimiz müjdelenmiş. Bu nimetler bizim herifliğimizden dolayı değil, Efendimiz’in (sav) büyüklüğünden (Allah’a sevgili olmasından) kaynaklanmaktadır. Bunun farkında olmamak, günde bir kere dahi tevhid etmeyerek geçmiş ümmetlerden aşağılara düşmek, olacak şey değil.”

Efendimiz (sav) ölmemiş, sırlanmış olup, kabri saadetlerinde, Ravza-i Mutahharaları’nda hayy’dırlar. Bu durum sahih hadis-i şeriflerle sabittir. Ümmetinin amelleri ve durumları kimi rivayetlerde her akşam, kimi rivayetlerde de cuma akşamları kendilerine arz olunur. Efendimiz (sav) ümmetinin, hayır ve hasenatından memnun olur, sevinir. Günah ve fenalıklarından mahzun olur, üzülür. Muhammedîlik şerefini muhafaza edemeyerek Efendimiz’i (sav) mahzun etmek, O’nu (sav) üzmek, Allah’ın (cc) gazabına davetiye çıkarmaktır. Cenab-ı Hak Habibinin böyle mütemadiyen üzülmesine müsaade etmez, intikamını alır. Bizlerde belamızı buluruz. Nitekim bulduk da… Ve daha da buluruz.

Hâce Hazretleri (ks); Zikr-i kesir, Allah’ın (cc) sohbetini çokça yapmaktır, buyurdular. Yine, zikr-i kesir, Allah’ın (cc) ismini çokça değil, huzurla söylemektir, buyurdular.

İnsanın kalbi, dünya ile fitneye düşmüş olup heva ve arzularının elinde esirdir. Ahiretten yana sarhoş, Allah’tan (cc) yana da şaşkınlık içindedir. Yakîn, hiçbir şekilde böyle bir kalpte karar kılmaz. Çünkü kalp, Allah’tan başka şeylere karşı arzu ve istek ile doludur.

Huzurla Allah (cc) demek için yakîn halinin olması gereklidir. Yakîn hali ise insanda ki heves ve arzular ölmeden meydana gelmez. Heves ve arzularda şu iki durumda ölür. 1) Hayatta iken heves ve arzular ölünceye kadar nefsi terbiye ve tezkiye etmek. 2) Ölüm anında, şehvet duyguları ölür, azgın nefis yumuşar, hırs gider, göz dünyadan tamamen kesilir. Bu halde “La ilahe illallah” denirse mağfiret olup bağışlanır.

Hayatta iken huzuru bulmaya yol insan-ı kâmildendir. Başka suretle yol yoktur. Hususen ölüm anında huzurla “La ilahe ilallah,, demek için kalbimizi kıblesine döndürüp terbiye etmek zorundayız. Bu da bir insan-ı kâmile bende olup onun tasarruf ve terbiyesi altına girmek, sohbet ve zikir meclislerine devam etmekle olur. Allah’a (cc) başka yolda yoktur, varsa da uzun ve eksiktir. Allah’ı (cc) bilmek ve bulmak isteyenin gideceği en kese ve en güvenilir yol budur.