Tüm müslümanlar gerek Allah'a gerekse Hz Peygambere (sallallahu aleyhi ve sellem) muhabbetin her müslüman için farz olduğunda ittifak etmiştir.

Allah Teâlâ mealen buyuruyor ki; “İman edenler, sizden kim dininden dönerse şunu bilsin; Allah sizin yerinize öyle bir topluluk getirir ki; Allah onları sever, onlar da Allah’ı severler.” (Maide:54)

Hz. Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur. “Kim Allah'a kavuşmayı severse, Allah da ona kavuşmayı sever. Kim Allah'a kavuşmayı sevmezse Allah da ona kavuşmayı sevmez.”

Tek şerefim kendisine mensubiyetimden ibaret olan büyük evliya, sohbetlerinde buyurmuşlardı ki; “Aşk Allah'a vardıran en kısa yoldur.”
Aşk... İnsanlık ve birey olarak başımıza ne geldiyse aşkımızı kaybetmekten geldi. Monteskiyö Romalıları anlatan eserinde Roma'nın yıkılışı için şöyle der: “Aşklarını kaybettiler ve kaybolup gittiler.” Buradaki aşk dikkat edilirse Hakk’a ait aşk değil. Fakat bâtıla olan aşka bile o aşkın sağladığı bir hayatiyet var, âşık daima kuvvetli... Romalı aşkını kaybedince o dereceye düştü ki, yemek yemenin zevki adına ilaç alıp gaseyan ediyor, tekrar yemek yiyordu. Ve Roma yıkılıp gidiyordu. Allah Teâlâ'nın aşksız adama ve cemiyete rızası yok.

İslam tarihi de böyle. Abbasilerin sonunda aşkı pörsüyünce yıkıldı. Türkler yepyeni bir aşkla temsil ettikleri dinini ancak Kanuni'nin zamanına kadar sürdürebildi. Aşk, yerini hikmeti kalmayan kabuk bilgilere terk edince o da bitti. Bugünlere yol açıldı.

Aşk, öyle bir şey ki; insan nasıl organlarının rahatsızlığını hissederse aşkın eksikliğini de kısmen sezmek ve içten eskimeye başladığı zaman “Ben aşkımı neden kaybediyorum?” diye sormak memuriyetindedir.

Velilerden İbn-i Semnun hazretleri minbere çıkıyor. Halka dönük aşkı anlatıyor. Gözleri boşlukta, ne yöne baktığı belli değil, büyük bir vecd içinde... O sırada nerden geldiği bilinmeyen bir kuş caminin içinden süzülüp geliyor. Semnun Hazretlerinin eline konuyor, gagasını tırnağına vuruyor. Kuşun gagasından incecik bir kan şeridi akıyor ve kuş oracıkta ölüyor.

İbn-i Semnun Hazretleri hadise karşısında buyuruyorlar ki; “Aşka ait kelimelerin bitkilere ve hayvanlara tesiri vardır, ancak gafil insana tesir etmez.” Bunu hiç unutmayalım. Aşk, her şey onda.

Muhammed Ümmeti aşkla cayır cayır yanan insanlardan oluşmuş bir ümmettir. İslam aşkla yayıldı, kılıçla yayıldı diyenler aldanır. Bir harpte mücahidlerden biri Bizanslılar tarafından esir ediliyor. Önünde darağacı, birçok silah arkadaşı asılmış. Tam idam edileceği sırada papaz geliyor mücahide diyor ki; “işte gidiyorsun!” Ve ölümü anlatıyor. “Sana beş dakika müsaade ediyorum. Sana hak dini (Hıristiyanlığı) telkin edeyim, bari kurtulmuş olarak git. Belki de affedilirsin” diye müjde de veriyor. Mücahidin cevabı insanı eritecek kadar müthiş... Diyor ki: “Beş dakikayı verdiğin için sana minnettarım. Bu beş dakika içinde asıl ben sana Hak Din İslam’ı telkin edeyim. Ben zaten kurtulmuş olarak gidiyorum, sende kurtulmuş olarak kal.” İşte aşk...

Atını diz boyu dalgalara sürüp, “Allah'ım önüme bu okyanusu çıkarmasaydın şanını daha ileriye götürürdüm.” diyen kumandanın hali.

Hz Ali (radıyallahu anhu) gibi ebedi gençlerin kılıçlarını tepelerine kaldırdıkları kâfir yüzlerine tükürünce hemen indirip; “Seni ben Allah için öldürecektim, şimdi ise nefsim karıştı.” diyen ulvilikler hep aşkın mahsulü.

Nihayet miraçta tecelli eden aşk hikmeti: Allah'ın Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) Cebrail'in (aleyhisselam) kanadında Sidretül Müntehaya kadar gider. Cebrail (aleyhisselam) der ki: ”Ben bundan bir adım ileriye gidemem, ilerleyecek olursam yanarım, kül olurum.” Allah'ın sevgilisi sorar; “Buradan ileriye neyle gidilir?” Cevap: “Aşkla”. Atar kendini nur çağlayanına ve Maksuduna ulaşır.

Aşkın ilk şartı ıztıraptır. Âşık ıztırap çekebilme kabiliyetine sahip olandır. Çünkü her oluş bir hummadır. Nasıl tohum çatlarken alev alev yanarsa, kaynayan su nasıl fokurdar ve inlerse, nasıl toprak altında kömür milyonlarca sene yatar kavrulup elmas olursa, oluş baştan aşağı böyle bir çile hummasından ibarettir. Hakiki âşık muztarib insandır. Daima olmaya çalışan, daima kendini aşmaya çalışan. Iztırap ve acı çekme kabiliyeti oluş hummasının biricik ifadesidir. Bağlanmakla şeref kazandığım Efendimden duydum ki; “Tasavvufta cansızlardan başlayan tekâmül akışı insan ve insandan öteye kadar gider. Cansızların ufku, yani son noktası mercandır. Mercan tıpkı bitki gibi kök atar, bitkileşmeye doğru gider. Bitkinin ufuk noktası hurma ağacıdır. Dişisinin üzerine abanarak tohumunu gönderir, hayvana yaklaşır böylece. Hayvanın ufuk noktası attır. Tıpkı insan gibi rüya görür. İnsan ufku ise sonsuzluk... İlahi marifet ve ebedi kemal... En büyük oluş, insandan öteye ilahi marifete geçen oluştur.” İşte aşk yaş ne olursa olsun bu kıymetleri birleştirendir.

Fuzuli bu ıztırabı Mecnun'un dilinden ve Kâbe’de “Yarab belayı aşk ile kıl aşina beni.” dizesi ile başlayan gazelde:
Az eyleme inayetini ehl-i derdden
Yaniki çok belalara kıl müptela beni
Aradığı bela, hep bela...
Ve devam eder.
Öyle zayıf kıl tenimi firkatinde kim
Vaslına mümkün ola götürmek saba beni.

Vâsıl olma hasretiyle o kadar zayıflamak istiyor ki; hafif esen sabah rüzgarı bile kendisini O'na götürsün.

Şeyh Galip, Hüsn'ün Aşk'a vasıl olmasını; Karanlık, ucu bucağı görünmeyen ormanı tek başına geçmeye, Yedi başlı ejderhayı öldürmeye, Kötü cadının kendisi için kurduğu tuzakları boşa çıkarmaya, ormanı geçtikten sonra ateşten deryayı, mumdan yapılmış bir gemi ile aşmaya bağlar. Adadaki sandığın içindeki kıymetleri getirip Aşk'a vasıl olacak.

Aşk olmasa bu tehlikelere katlanılır mı? Mürşit olmasa o ormandan çıkılır mı? İman olmazsa mumdan gemi ile ateş deryası geçilir mi? Bunlara sabredemeyen Aşk’a vasıl olur mu? Varın düşünün. Şair ne güzel demiş:

Aşk imiş her ne var âlemde
İlm bir kıl-ü kaal imiş ancak.

Sözü Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)'in duası ile bitirelim. “Yarab kendi muhabbetini ve seni sevenin sevgisini ve beni sevgine yaklaştıran şeyin sevgisini bana ihsan eyle! Sevgini soğuk sudan bana daha sevimli kıl.” Âmin.

GÜLZÂR-I HÂCEGÂN DERGİSİ'NİN 2008 EKİM SAYISINDA YAYINLANMIŞTIR