Sayı: 131 - Kasım 2018
Gülzâr-ı Hâcegân dergimizin kıymetli okuyucuları, bir yılın daha sonuna yaklaşırken, özellikle Erzurum’umuzda kış kendini iyice hissettirmeye başladığı bugünlerde yeni bir dergiyle birlikteyiz. Dünya adeta yokuş aşağı yuvarlanan bir cisim gibi olmuş. Haftalar nasıl başlıyor, nasıl bitiyor anlayamıyoruz. Hani yukardan düşen bir cismin yere yaklaştıkça hızlanması gibi, dünyada kıyametine yaklaştıkça adeta hızlanıyor. Fani olan her şeyin bir gün yok olacağı gibi bu kâinatta kıyamet günü yok olacaktır. Dağların hallaç pamuğu gibi atıldığı o günde biz de yok olacağız. İsrafil (as) sura üflediğinde gelmesini beklemediğimiz fakat “Yaklaşan yaklaştı.” (Necm/57) fermanı ilahisi ile: “Onlar sadece bir tek çığlığa bakıyorlar, bir çığlık ki, onlar çekişip dururken kendilerini yakalayıverir. O zaman bir vasiyette bile bulunamazlar. Ailelerine de dönemezler.” (Yasin/49-50) gerçeği ile yüzleşeceğiz.
İşte o gün her şey bitmiş olacak. Hiç bir tevbe kabul edilmeyecek. Pişmanlıklar fayda vermeyecek. Her canlı ölümü tadacak ve diğer bir surun üflenmesi ile yeniden diriltilerek o dehşetli hesap meydanına götürüleceğiz.
“Artık onlar, kıyamet saatinin kendilerine ansızın gelivermesine mi bakıyorlar? Şüphesiz onun alametleri gelmiştir. Artık kıyamet kendilerine gelip çatınca anlamaları neye yarar?” (Muhammed/18)
Rabbimiz celle ve ala hazretleri Kitab-ı Kerimin’de bizi nasılda açıkça uyarıyor. Adeta buyuruyorlar ki: “O korkutucu kıyamet günü ve ardından hesap gününün geleceğini size haber veriyorum. Siz o gün gelmeden niçin kendinize çekidüzen vermiyorsunuz. Yoksa sizin başka uyarıcılarınız var da onlar sizi koruyacaklarını mı söylüyorlar?”
Yine Rabbimiz (cc) buyuruyor: “Hâl böyle iken, siz nereye gidiyorsunuz?” (Tekvir/26)
Şu İslam beldelerinin caddelerine sokaklarına bir bakalım. Allah’a isyan almış başını gidiyor. Eskiden isyankârlar belliydi. Adamın din ile iman ile bir işi yoktu. Nefsinin hoşuna ne gidiyorsa onu yapıyordu. Ona Allah hidayet versin diye dua ediyorduk. Bu gün isyanı camiden çıkan müslümanlar yapıyor. Camiden çıkan erkekler eğlence yerlerinde, şeytanın bayrakla dolaştığı statlarda adeta -haşa- ibadet aşkıyla arzı endam ediyorlar. Bir de utanmadan devre arasında namaz kılıyorlar. Yanındaki adam karşı takımın oyuncusuna veya hakeme ağza alınmayacak küfürler ediyor, müslüman devre arasında namaz kılıyor.
Namaz kılan bayanlara bakıyoruz. Namazdan podyuma çıkmış mankenler gibi caddelerde erkekleri tahrik edecek şekilde güle oynaya dolaşıyorlar. Fuhşun başka bir şekli olan batı menşeli konserlerin en önünde türbanlı kızlarımızı en uygunsuz bir şekilde görebiliyoruz.
Hepsinden en acısı da İslami hassasiyeti olan müslümanlar bile artık sohbetlerini, konferanslarını kadın erkek karışık salonlarda vermeye alıştılar. Haremlik selamlık artık şuurlu! müslümanlar tarafından bağnazlık olarak kabul görebiliyor. Diyanet işleri başkanı ve diğer üst düzey diyanet personeli toplantılara hanımlarıyla beraber geliyorlar. Aynı masanın etrafında karşılıklı oturup yemek yiyebiliyorlar.
Allah için müslümanlar din bu kadar mı yozlaştırılacaktı? Bizim haberimiz yok da yeni bir din mi geldi? Bu din-i mübin on beş asırdır, yanlış yaşanıyordu da biz doğrusunu mu bulduk?
Efendimiz (sav) Hazreti Aişe (r.anha) annemizi âma bir sahabe efendimize bakmaktan menetmesi üzerine Aişe annemizin: “Ya Rasulallah ama o görmüyor!” buyurması üzerine: “Fakat sen onu görüyorsun!” buyurması bize acaba ne anlatıyor.
Eğer bunları yaparken Batılı kafirler ve yerli münafıklar bizi hoş görsün mantığı ile yapılıyorsa bilinsin ki, o din günün sahibi olan Allah’a (cc) verilecek hesap süratle yaklaşmaktadır.
Biz dinimiz bize on beş asır önce ne buyurmuş ve bugüne kadar nasıl yaşanmışsa o şekilde yaşamaya devam edeceğiz. Hiç bir kınayıcının kınamasından çekinmeyeceğiz ve bu ezeli ve ebedi doğruları anlatmaya devam edeceğiz. Hazreti Ğavs Abdulhakim Bilvânisi hazretlerinin (ksa) buyurduğu gibi: “Akkoyun kara koyun geçitte belli olur.” Bunu da ancak arif olan anlar.
Selam ve dua ile Allah’a emanet olunuz.
