Kaliteli İnsanı Ancak İnsan-ı Kamil Yetiştirebilir - Andelib
Kaliteli İnsanı Ancak İnsan-ı Kamil Yetiştirebilir
Çeşmi ibretle seyret eşyayı,
Görünür gözüne bin bir hikmetler,
Aczine vâkıf olup kendini tanırsan,
Sana secde eder cümle melekler.
Hâce Hazretleri (kuddise sırruh)
Yıllarca insanın gelişini bekledi yeryüzü. Dünyayı güzelleştirecek insandı. İnsan eşyanın hakikatini bilecek ve yine insan dünyanın manası olacaktı. İnsan dünyanın kalbi gibiydi adeta. O kalp attıkça (insan yaşadıkça) dünya da yaşayacaktı. Eğer o kalp durursa dünyanın sonu gelmiş demektir.
Peygamber Efendimiz (sav), “İnsanda bir organ vardır. Eğer o sağlıklı ise bütün vücut sağlıklı olur; eğer o bozulursa bütün vücut bozulur. Dikkat edin! O, kalptir.” buyuruyor. Dünya da aynen öyledir. Dünyanın kalbi olan insan düzgün ise dünya güzelleşir, imar olur; insan bozulursa dünya karanlıklara boğulur. Dünya hem insanla güzel hem insanla çirkin.
Güzel ve iyi insan, çirkin ve kötü insan… Habil iyileri simgeledi, Kabil kötülüğün yolunu açtı. Dünya iyi ve kötünün mücadelesi ile geçti, geçiyor ve geçecek… Kıyamete kadar bu hep böyle devam edecek.
Kur’an-ı Kerim bizlere iyileri de kötüleri de tanıtıyor. Peygamberler, şehitler, sıddıklar, salihler, muhlisler, muhsinler, muttakiler, müminler… iyi; kafirler, müşrikler, münafıklar, fasıklar… kötüydü. İyilerin dostu Allah’tı (cc), kötüler şeytanın arkadaşıydı.
Peygamber Efendimiz (sav), “Rabbim beni ne güzel terbiye etti.” buyururken gerçek ve en güzel eğitimi Yüce Mevlâ’nın yaptığını haber veriyordu. Allah’ın (cc) yetiştirdiği, eğittiği peygamberler ve o peygamberlerin yetiştirdikleri. “Dünyanın en güzel insanları kimdir?” diye sorsak, vereceğimiz cevap peygamberler, onların arkadaşları ve onların yolundakiler olur. Allah (cc) sevdiklerini diğer insanlara da sevdiriyor. Yüce Mevlâ’nın Habibi olan Peygamber Efendimiz (sav) alemlerin en sevileni idi. Ashab-ı kiram, sadat-ı kiram hep sevilen insanlardı. Yıllar geçti ama onların sevgileri, isimleri hep bizimle. Onlar gönüllerimizde, onlar isimlerimizde…
Peygamber Efendimiz (sav) bizi İslam yollarından birini tarif ederken, “Ashabım gökteki yıldızlar gibidir, hangisine uyarsanız hidayete erersiniz.” buyuruyor. İyi olmanın yolu iyilerle olmaktır. Büyüklerimiz buyurmuşlar, “ Kötülerin yanında iyi olmaktansa, iyilerin yanında olmak daha güzeldir.” Her gün namazda Fatiha suresinde okuduğumuz nimet verilenlerin yolu, hep iyilerin yoludur.
Günümüzün en büyük problemlerinden biri iyi insanların azalmasıdır. Milyonlarca müslüman varken kaliteli müslüman ne kadar acaba? Peki nasıl yetişecek bu kaliteli nesiller? Batı (batıl) değerleri iliklerimize kadar işlemişken hangi güzel insanları yetiştirmekten bahsedeceğiz? Gençliğimizin örnekleri futbolcular, şarkıcılar olmuş. Model bozuk olunca ona benzeyenler de bozuk olacaktır.
Kaliteli insan yetiştirmek istiyorsak onlara rol model olacak güzel insanlara ihtiyacımız var. Teorik bilgi yardımcıdır, fakat kendi başına irşad edici değildir. Dört kutsal kitap varken bir rivayet iki yüz bin peygamber gelmesi insan eğitmede insanın gerekliliğinden dolayıdır.
Peygamber Efendimize (sav) bir genç gelip zina etmek isteğinden bahsedince Peygamber Efendimiz o gence nasihat eder. Aklını teskin ettikten sonra, eliyle göğsünü sıvazlayarak gönlündeki arzuları da teskin eder. Bugün birileri de belki bize sohbet ediyor. Biz göğsümüzü sıvazlayacak elleri kaybettik. Peygamber Efendimizle (sav) aramızdaki bağı kaybettik O’nun varisi olan mürşidi kamillerle, alimlerle, evliyaullahla olan bağımızı kaybettik. Zannettik ki, sadece bilgi bize yetecek. Şeytan bizden daha mı az biliyordu? Belam bizden daha mı cahildi? Kur’an bize yeter diyenlerin amacı bizi Peygamber Efendimizden (sav) ve Allah dostlarından uzaklaştırmaktır.
Kur’an-ı Kerim her yönüyle mucize bir kitap. Yüce Mevlâmızın kelamı… Hz. Ebu Bekir imanın kalesi olurken; Ebucehil, cehaletin babası oldu. Oysa ikisine de Kur’an okunmuştu. Peygamberimize tabi olanı, O’nun yanında olanı Allah (cc) nimetlerine ulaştırdı.
Bizim örneğe ihtiyacımız var. Usve-i hasene olan Peygamber Efendimize (sav) ihtiyacımız var. Hz. Ebu Bekir’e, Hz. Ömer’e,Hz. Osman’a, Hz. Ali’ye, Hz. Hasan’a, Hz. Hüseyin’e ihtiyacımız var. Selman-ı Farislere, Abdulkadir Geylanilere, Şah-ı Nakşibendilere, Hasan Şazelilere ihtiyacımız var. Ve en önemlisi bizim yaşayan örneklere ihtiyacımız var.
Yakın zamanda ülkemizde çok şehit verdik. Darbe girişimlerine, teröre birçok canımız gitti. Çocuklarımıza kahraman kim diye sorun, size şehit olan askerlerimizin ismini söyleyeceklerdir. İyi insan kim diye sorsak bize kimleri söylerler acaba? Mevlana, Yunus Emre… dedikten sonra yaşayan güzel insanlardan da söyleyebilirlerse, işte kaliteli insan yetiştirmenin yolunu açmışız demektir.
Hz. Ali (kv), “Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum.” buyurmuşlar. Bu harf belki imanın “i” siydi, belki edebin “e” siydi, belki de “aşkın “a”sıydı bilinmez. Kutsal meslek masallarıyla kendini avutanlar, bize bu harfleri öğretebilirler mi? Eğitim neferi olan öğretmenler, çocuklarımızın gözlerinde iyi insan modeli olabildiler mi? Ailelerimiz ve eğitim kurumlarımız imanı, sevgiyi, edebi… kısaca kaliteli insan olmayı bize öğretebilir mi?
Ezcümle, kaliteli insanı ancak insan-ı kamil yetiştirebilir. Peygamber Efendimiz ve O’nun ashabından sonraki nesillere bakın. En güzel insanlar hep sûfilerden olmuştur. Caferi Sadıklar, İmamı Azamlar, Gazzaliler, İmamı Rabbaniler, Mevlana Halidler, Abdulhakim Hüseyniler, Abdulhakim Arvasiler, Alvarlı Efeler, Mehmet Zahit Kotkular, Mevlana Yakub Haşimiler… hep sûfi meşreb insanlardır. Güzel insanların buralardan çıkması tesadüfi değildir. Çünkü o güzel insanları yetiştiren daha güzel insanlar orada vardır.
Maksuduna erdirir,
Matlubuna bildirir,
Gönlün Hakk’a döndürür,
Hâcegân uluları.
Hâce Hazretleri (kuddise sırruh)
Ya Rabbi, bizleri sevdiğin bu güzel insanlardan ayırma. Onların yanında güzelleşip razı olduğun kullarından eyle bizi… Amin…
Yazar: Andelib
