Sayı: 145 - Ocak 2020
Muhterem kardeşlerim,
Miladi yeni bir yılın başlangıcındayız. Sevaplarımızla, günahlarımızla bir takvim yılını daha ardımızda bıraktık. Ömür sermayemizden üç yüz altmış beş günümüz daha eksildi. Meseleye ehli irfan zaviyesinden baktığımızda onlar, asli vatana ve o vatanın Sultanı’na (cc) kavuşmaya bir yıl daha yaklaşmış oluyorlar. Bizler gibi günahkarlar zaviyesinden baktığımızda da huzur-i ilahiye çıkıp hesap vereceğimiz o dehşetli günün kapısı olan ölüm ve kabir âlemine ulaşmaya da yine bir yıl daha yaklaşmış oluyoruz.
Bu manada, Rabbimiz’in (cc) “rahmetinin gadabına galip olduğu” müjdesinden hareketle ümitvar olmamız gerektiğini düşünüyoruz. Fakat korku ve ümit arasında bulunmamız emir buyrulduğu için de temkinli davranmak zorundayız. Bizler bu kadar gaflet ve masiva çukurlarında debelenip dururken elbette ki korkuyu da iliklerimize kadar hissetmek durumundayız. Çünkü gerek ashabı kiram hazeratının gerekse de evliyaullah hazeratının menkıbelerine baktığımızda, sürekli rızayı ilahiyi kastederek yaşadıkları halde mahşer gününde huzur-i ilahiye çıkmaktan çok korkmuşlardır. Menakıb eserleri bu gibi mevzularla doludur.
Çünkü burada aslolan şey sadece Allah Teala’nın bizleri hesaba çekmesi değildir. Aslolan şey o sevilmeye en layık olan Mahbub-i Hakiki’nin (cc) incitilmemesidir. Bilinen günahların işlenmesi bir tarafa özellikle varlık günahıyla Hakk’ın huzuruna çıkmaktan çok korkmuşlardır. Biliyoruz ki, Rabbimiz celle ve âla hazretleri “Tevvâb”dır. Yani tevbelerimizi kabul etmeye muştaktır. O (cc) varlık veren amellerimizdense, mahviyet getiren günahlarımızı daha kıymetli tutmaktadır. İşte bu sebepten dolayıdır ki, büyüklerimiz O‘nun (cc) huzuruna toprak gibi, bir hiç olarak çıkmayı büyük amellerle çıkmaya yeğlemişlerdir.
Muhterem kardeşlerim, bu makbul halleri büyüklerimizden dinlediğimizde hepimizin içine şu fikir geliyor; ”İyi de onlar Allah’ın dostları, elbetteki onlarda bu mahviyet, tevazu olacaktır. Bizler ise çok günahı ve gafleti olan insanlarız. Onlar gibi nasıl düşünelim?” Bu bakış açısının doğru gibi görünen fakat derinlemesine ele alındığında eksik bir düşünce olduğu kanaatindeyiz.
Çünkü Rabbimiz Teala Hazretleri, bizleri yaratırken hepimizi aynı murad üzere yarattı. Hepimize kendi mübarek ruhundan üfledi ve ilahi sırlarını yükledi. Yani hepimizi, Kendisini bilip sevmemiz için halk etti. Bu manada herkesin yolu açıktır. Yeter ki bizler yol ve usul bilelim.
İşte bu yol ve usul de sadece ve sadece evliyaullahın yolu ve usulüdür. Yani Hakk’ın huzuruna, varlık duygusundan sıyrılmış, yokluğa erişmiş ve nihayetinde vuslata ermiş ehli saadetin eteğine yapışarak, onlardan ilim ve irfan tahsil ederek varabilir, bizler de Allah’ın (cc) inayeti ve izniyle onlar gibi olabiliriz.
Günümüz insanları olarak hep kendi yolumuzu kendimiz kesmişiz. Mesela bir grup müslüman, evliyaya ihtiyacı olmadığını, kendi yolunu kendisi bulabileceğini söyleyerek Hakk’a vuslata giden bütün yollarını kapatmıştır. Bunlara Allah hidayet versin, deyip dua etmek gerekir. Fazlaca yapacak bir şey yoktur.
Diğer bir grupsa Allah dostlarının gerekliliğine inanıp onların yollarına girip gayret eden fakat kabiliyetine güvenmeyen ehli tarik insanlardır. Bunlar, bu yolların tamamen açık olduğunu kabul edip fakat kendisini sürekli kabiliyetsiz görmeleri neticesinde yine nasib alacak lütuflarla karşı karşıya iken bundan mahrum kalıyorlar. Neticede de yukarıda belirttiğimiz murad-i ilahiye vakıf olmak ve bu hal üzere Hakk’ın huzuruna çıkmaktan bîhaber kalıyorlar.
Cenabı Hak tarafından hudutlu olarak verilmiş olan ömür sermayemizi kârlı bir şekilde tamamlamak istiyorsak, her anımızı, her nefesimizi Rabbimizin rızası doğrultusunda harcamalı ve her yıldönümlerinde ah-vah etmeme gayreti içinde olmalıyız. Bunun da en güzel yolu, kendimize kâmil insanları arkadaş edinip onların meclislerinden bir an bile ayrı kalmamaktır.
Cenabı Hak Teala Hazretleri, bizleri dostlarının nazarından, himmet ve yakınlıklarından bir an bile ayrı kılmasın. Allah yâr, kalbler Allah dostlarıyla beraber olsun. Âmin!..
